Radziejowicki pałac, jako reprezentacyjną siedzibę rodu Radziejowskich wzniesiono już w XV wieku. Pałac wówczas był dużo większy, niż obecny i pisano, że mógł pomieścić 1000 gości. Stał on na miejscu dzisiejszej Willi Szwajcarskiej.
Aktualne usytuowanie Pałacu możemy zawdzięczać prymasowi Michałowi Radziejowskiemu, który dokonał przebudowy jednej z oficyn dawnego założenia pałacowego. Po śmierci prymasa pałac w Radziejowicach przechodził kolejno w ręce Prażmowskich, Ossolińskich i od 1792 roku Krasińskich. Na przełomie XVIII i XIX wieku cały majątek został gruntownie zmodernizowany. Zatrudniono architekta Stanisława Augusta, Jakuba Kubickiego, który nadał Pałacowi klasycystyczny wygląd. Okna zostały otoczone płaskimi opaskami, a gzymsy podokienne zostały wsparte na konsolkach. Na fasadzie frontowej powstał środkowy ryzalit z głównym wejściem oraz umieszczono herb Krasińskich – Ślepowron. Na pierwszym piętrze wybudowano taras podtrzymywany przez kolumny toskańskie. Miał on za zadanie osłaniać główne wejście. Architekt Jakub Kubicki uszanował też część dekoracji, jakie miał pałac prymasa Michała Radziejowskiego: owalne okna, opaski z uszankami w partii ryzalitu środkowego. Taki też wygląd Pałacu widzimy na panoramie Jakuba Sokołowskiego z 1820 roku. Architekt zachował układ pomieszczeń w amfiladzie. Najbardziej reprezentacyjną formę nadał klatce schodowej na piętrze, z której wychodzi się na taras. Wokół ścian umieścił symetrycznie otwory drzwiowe, dziś w tym miejscu wiszą lustrzane tafle. Ściana południowa została ozdobiona barokowym portalem z czarnego marmuru. Najbardziej reprezentacyjne pomieszczenia ozdobiono polichromiami. We wnętrzach powstały arabeski, groteski oraz ornamenty wykonane techniką grisaille, dzięki którym otrzymujemy złudzenie trójwymiarowości. Na ścianach umieszczono freski zamku na Wawelu, w Ojcowie i Pieskowej Skale oraz Teatr na Wodzie w Łazienkach. Niestety, zostały one zamalowane w 1932 roku, a po wojnie zostały skute wraz z tynkiem.
Po II wojnie światowej zdewastowany zespół pałacowy gruntownie odremontowano ze środków ministerstwa Kultury i Sztuki. Od roku 1965 pałac zaczął pełnić rolę domu pracy twórczej dla twórców kultury. Obecnie w Pałacu znajduje się stała ekspozycja prac Józefa Chełmońskiego rozmieszczona w salach na parterze i pierwszym piętrze, apartamenty oraz pokoje gościnne, recepcja i jadalnia pałacowa.
