Kategoria: Spektakle

Serdecznie zapraszamy na spektakle: Dożywocie, Zemsta, Śluby panieńskie do Nowego Domu Sztuki 7, 14 oraz 21 października o godz. 19.00.

Teatr Klasyki Polskiej studiuje i wystawia najwybitniejsze polskie dramaty oraz adaptacje arcydzieł polskiej literatury dawnej, zgodnie z ich literą i duchem, w oparciu o rzetelny warsztat i we współpracy z wybitnymi twórcami teatru. Jedną z form działalności Teatru Klasyki Polskiej są objazdy po kraju oraz zagraniczne tournée, adresowane przede wszystkim do rozsianej po świecie Polonii. Celem działań instytucji jest integracja wspólnot, wzmacnianie ich tożsamości poprzez przypominanie bogactwa melodii polskiego języka, historii i zwyczajów. Teatr Klasyki Polskiej to nowa, wielka szansa dla widzów na kontakt z arcydziełami rodzimej literatury, dla inwestorów i mecenasów – na stworzenie polskiej marki teatralnej o międzynarodowym zasięgu i znaczeniu.

Aleksander Fredro „Dożywocie” reżyseria Michał Chorosiński
„Dożywocie” należy do tzw. pierwszego okresu twórczości pisarza, w którym zawierają się komedie charakterów i komedie intrygi. I to do tej drugiej kategorii zalicza się napisane w latach 1834–1835 dzieło. Jest więc „Dożywocie” zbudowane w układzie szybko zmieniających się i zaskakujących widza wydarzeń, których sprawcami są bogato rozbudowane postacie. Jest też jednocześnie utworem zaangażowanym, podejmującym ważne problemy społeczno-gospodarcze współczesnej Fredrze Galicji. Główny bohater intryg lichwiarz Łatka, wchodząc w posiadanie tzw. dożywocia (czyli dożywotnich dochodów pewnego młodzieńca), z jednej strony stara się jak najdłużej utrzymać w dobrym zdrowiu młodego utracjusza, z drugiej próbuje sprzedać tytułowe „dożywocie” innemu lichwiarzowi. Sprawa komplikuje się wraz z pojawieniem się zrujnowanego szlachcica Orgona, który chce swoją córkę wydać za Łatkę w celu podreperowania majątku. Ta jednak zakochana jest w Leonie… Splot intryg i pozornie nieszczęśliwych wydarzeń, jak próba samobójcza hulaki Leona, obnażają machinacje Łatki, sprawiając, że na końcu zwycięża miłość, a lichwiarz „dostaje po nosie”. Postać Łatki jest odzwierciedleniem typów z włoskiej komedii dell’arte, a dokładniej jednej z czterech głównych jej masek, tj. maski Pantalona. Ma bowiem w sobie postać Fredry sprzeczność między potraktowanymi serio i ostro piętnowanymi przez pisarza wadami, a budzącymi śmiech, a nawet sympa[ę dla tego bohatera słabostkami. „Dożywocie” jest jednak nowatorskie względem komedii dell’arte, co sprawia, że staje się aktualne również dziś – tradycyjnie komiczna wada, jaką jest tchórzostwo Łatki, wiersz Fredry przekształcił w cechę o charakterze psychologicznym, trudnym do jednoznacznej oceny etycznej. I właśnie ta trudność oceny w dzisiejszym świecie, gdzie wszystko z taką łatwością poddawane jest krytyce i podawane w wątpliwość, sprawia, że bohaterowie XIX-wiecznego „Dożywocia” stają się prawdziwie żywi i boleśnie współcześni na deskach Teatru Klasyki Polskiej.

scenografia i kostiumy – Aleksandra Reda muzyka – Marcin Pospieszalski obsada: Jarosław Gajewski – ŁATKA, Cezary Łukaszewicz – LEON BIRBANCKI, Łukasz Lewandowski/Mateusz Grydlik- MICHAŁ LAGENA, Ksawery Szlenkier – RAFAŁ LAGENA, Leszek Zduń – FILIP, Dariusz Kowalski – TWARDOSZ, Paweł Lipnicki – ORGON, Jakub Kornacki/Radosław Osypiuk – DR HUGO, Karolina Piwosz – RÓZIA, Henryk Gołębiewski – SŁUŻĄCY / WEKSLARZ muzycy (kontrabas, klarnet, skrzypce)

Aleksander Fredro „Zemsta” reżyseria Michał Chorosiński
„Zemsta” – obok „Ślubów panieńskich” – najsłynniejsza komedia Aleksandra Fredry od niemal 200 lat żyje w świadomości wielu pokoleń Polaków. Krytycy pisali, że jest jakby „polonezem granym dźwiękiem słów” i wszyscy zgadzali się co do jednego – to najbardziej polska komedia Fredry. Sąsiedzki spór Cześnika i Rejenta staje się podstawą do przedstawienia ludzkich przywar, wyśmiania małostkowości, ale i okazją do przypomnienia, dlaczego na końcu to właśnie zgoda zbuduje na nowo to, co nienawiść zniszczyła. Jak to w komedii bywa, tak i w „Zemście” nie mogło zabraknąć miłosnej intrygi wymierzonej w młodych zakochanych i knuć tzw. średniego pokolenia, czyli prześmiesznego Papkina i apetycznej Podstoliny. Osobnym motywem jest zamek, gdzie dzieje się akcja komedii. Będąc współbohaterem dzieła, wpisuje się w motyw preromantycznej powieści gotyckiej, gdzie właśnie spór o zamek staje się sprężyną nadającą ruch postaciom. Geneza tego motywu sięga roku 1764, kiedy angielski pisarz Horacy Walpole wydaje „Zamek w Otranto” znany zapewne Fredrze. W analizach „Zemsty” zalicza się też Fredrę do kontynuatorów polskiego oświecenia, nie można jednak jednoznacznie (jak to często bywało) uznać go za naśladowcę Moliera. Fredro ma swój niepowtarzany, polski styl, który tak nas dotyka i tak nas śmieszy. Styl ten jest najwyższą próbą komedii. I właśnie z tak zacnego tworzywa poetyckiego utkał Fredro sztukę, o której nie można zapomnieć. Warto dzięki wyjątkowej inscenizacji Teatru Klasyki Polskiej przenieść się do zamku Kamieniec, by samemu przekonać się, dlaczego tak chętnie budujemy mury między nami i co się stanie, gdy w świecie, w którym zgoda jest podobno niemożliwa, na chwilę zapanuje pokój.

scenografia i kostiumy – Barbara Wesołowska-Kowalska muzyka – Marcin Pospieszalski Obsada: Łukasz Lewandowski – PAPKIN, Jarosław Gajewski – CZEŚNIK RAPTUSIEWICZ, Dariusz Kowalski – REJENT MILCZEK, Joanna Kwiatkowska-Zduń/Maja Hirsch – PODSTOLINA, Leszek Zduń – DYNDALSKI, Karolina Piwosz/Monika Pawlicka – KLARA, Cezary Łukaszewicz/Tomasz Osica/Mateusz Czwartosz – WACŁAW, Henryk Gołębiewski – MULARZ, Paweł Lipnicki – ŚMIGALSKI Muzycy (klarnet, fagot, obój, flet)

Aleksander Fredro „Śluby panieńskie” reżyseria Lidia Sadowa
Śluby panieńskie, czyli Magnetyzm serca to ponadczasowa komedia Aleksandra Fredry, napisana prawie dwieście lat temu, w 1832 roku. Jej treścią jest miłość – główny temat teatru, źródło wszystkich dramatów, fundament każdej akcji, rdzeń postaci i najważniejszy wymiar metafizyczny. Mimo złożonych ślubów, bohaterki nie są w stanie oprzeć się miłości, którą odkrywają jako najpotężniejszy, życiodajny żywioł. Klara i Aniela, buńczuczny Gustaw i sentymentalny Albin, wplątani w zabawne intrygi, po wielu zaskakujących zwrotach akcji ostatecznie dokonują szczęśliwych wyborów. Upragniona przez wszystkich miłość okazuje się nie tylko wielka, szczera i wzruszająca, lecz także, co najważniejsze, szczęśliwa i odwzajemniona. Fredro opowiada swoją, ciekawie umotywowaną psychologicznie historię, wykorzystując elementy „strajku miłosnego”, figury obecnej już w starożytności w Lizystracie Arystofanesa, a także w polskiej XVII-wiecznej literaturze sowizdrzalskiej – w Sejmie panieńskim. Komedia, która dotyka serc, porusza, unosi.

scenografia i kostiumy – Anna Czyż muzyka – Marcin Pospieszalski Obsada: Ksawery Szlenkier – GUSTAW, Mateusz Grydlik/Przemysław Wyszyński – ALBIN, Angelika Kurowska – KLARA, Marta Dylewska – ANIELA, Joanna Kwiatkowska -Zduń/ Joanna Węgrzynowska – PANI DOBRÓJSKA, Leszek Zduń – RADOST, Maciej Wyczański/ Arkadiusz Janiczek – JAN

Wstęp wolny. Liczba miejsc ograniczona. Prosimy o wcześniejszą rezerwację na adres rezerwacje@palacradziejowice.pl lub tel. 46 857 71 75.