Kategoria: Spektakle

Matka. Działaczka społeczna. Poetka. Kolorowy ptak. Kobieta walcząca z systemem i narzuconymi normami społecznymi. Matka zamordowanego przez funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej Grzegorza Przemyka. Historia Barbary Sadowskiej, w której role wcieliła się Agnieszka Przepiórska opowiedziana została w monodramie wyprodukowanym przez Dom Spotkań z Historią

Milicjanci zeznali, że krzyczał. Nieprawda. On nigdy nie krzyczał. Bo ja nigdy nie krzyczałam, nie umiałam. U nas się nie krzyczało w domu.

Barbara Sadowska urodziła się w 1940 roku w Paryżu. Po wojnie przyjechała do Polski i zamieszkała w Sopocie. Następnie przeniosła się do Warszawy. Skończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych, a w 1957 debiutowała jako poetka opublikowanym w tygodniku „Nowa Kultura” wierszem Matka. Sześć lat później wyszła za mąż za Leopolda Przemyka. W maju 1964 urodziła syna, Grzegorza. Na początku lat siedemdziesiątych Barbara zaczęła działać w opozycji antykomunistycznej. Z tego powodu została kilkakrotnie aresztowana przez Służbę Bezpieczeństwa, a wiosną 1983 roku milicjanci pobili ją w komitecie pomocy internowanym, który mieścił się przy kościele św. Marcina w Warszawie. Niedługo później Grzegorz świętując z przyjaciółmi zdaną maturę, został zatrzymany przez milicję i brutalnie pobity przez funkcjonariuszy z komisariatu przy ul. Jezuickiej. W wyniku ciężkich urazów jamy brzusznej zmarł w szpitalu – trzy dni przed dziewiętnastymi urodzinami.

Obudźcie się. Wstańcie. Mi pękło serce, dlatego jeszcze trochę poleżę.

Tytułowy maj, ulubiony miesiąc Barbary Sadowskiej, stał się miesiącem narodzin i śmierci jej syna. Właśnie w tym czasie obserwujemy matkę portretowaną przez Agnieszkę Przepiórską.

Przygotowuje się do pogrzebu ukochanego dziecka. Targają nią emocje i wspomnienia. To nie tylko opowieść o śmierci, żałobie i pożegnaniu, to też historia życia Sadowskiej przywracająca jej podmiotowość. Zdaniem aktorki, niezwykle ważnym aspektem tej opowieści jest jej postawa po śmierci syna, gdy nieugięta staje do walki z całym sądowym mechanizmem (nie)sprawiedliwości.

A teraz? Gdzie jest wasza odwaga? No, spójrzcie mi w oczy! Żaden adwokat, żaden prokurator was przede mną nie obroni.

Agnieszka Przepiórska o swojej pracy mówi: „Teatr to dla mnie opowieść. Dzielenie się historią, wymiana emocji i energii. Często lot w kosmos, rzadko przykry obowiązek”. Aktorka tworzy od 10 lat teatr biograficzny. Zaczęła od opowieści o emancypacji wdowy smoleńskiej, poprzez autobiograficzną opowieść o dorastaniu bez ojca i historii byłej korespondentki wojennej. Trzy ostatnie monodramy poświęciła historiom polskiej poetki żydowskiego pochodzenia Zuzanny Ginczanki, naukowczyni i popularyzatorki nauki Simony Kossak oraz działaczki społecznej i opozycjonistki PRL Anny Walentynowicz.

Autorem tekstów do wszystkich biograficznych monodramów w repertuarze Agnieszki Przepiórskiej jest Piotr Rowicki. Przepiórska na stałe współpracuje również z Anną Gryszkówną, aktorką Teatru Narodowego i reżyserką, która odpowiada za poprzednie trzy monodramy oraz najnowszy, o Barbarze Sadowskiej. Muzykę do spektaklu skomponował Michał Lamża, a jego producentką jest Agata Kucharska.

//OSTRZEŻENIE: w spektaklu występują efekty stroboskopowe i nagłe, głośne dźwięki//

Zapraszamy do zakupu biletów, można je nabyć w portalu biletyna.pl pod tym linkiem.

W roli Barbary Sadowskiej: Agnieszka Przepiórska
Tekst: Piotr Rowicki
Reżyseria: Anna Gryszkówna
Muzyka: Michał Lamża
Scenografia i kostium: Alicja Patyniak-Rogozińska
Reżyseria świateł, wideo: Michał Głaszczka
Konsultacja merytoryczna: Cezary Łazarewicz
Charakteryzacja: Józefina Loy
Produkcja: Agata Kucharska
Plakat: Katarzyna Godyń-Skoczylas
Specjalne podziękowania dla Elżbiety Ficowskiej
Sesja zdjęciowa: Magda Hueckel
Spektakl został wyprodukowany przez Dom Spotkań z Historią.

Serdecznie zapraszamy na spektakle: Dożywocie, Zemsta, Śluby panieńskie do Nowego Domu Sztuki 7, 14 oraz 21 października o godz. 19.00.

Teatr Klasyki Polskiej studiuje i wystawia najwybitniejsze polskie dramaty oraz adaptacje arcydzieł polskiej literatury dawnej, zgodnie z ich literą i duchem, w oparciu o rzetelny warsztat i we współpracy z wybitnymi twórcami teatru. Jedną z form działalności Teatru Klasyki Polskiej są objazdy po kraju oraz zagraniczne tournée, adresowane przede wszystkim do rozsianej po świecie Polonii. Celem działań instytucji jest integracja wspólnot, wzmacnianie ich tożsamości poprzez przypominanie bogactwa melodii polskiego języka, historii i zwyczajów. Teatr Klasyki Polskiej to nowa, wielka szansa dla widzów na kontakt z arcydziełami rodzimej literatury, dla inwestorów i mecenasów – na stworzenie polskiej marki teatralnej o międzynarodowym zasięgu i znaczeniu.

Aleksander Fredro „Dożywocie” reżyseria Michał Chorosiński
„Dożywocie” należy do tzw. pierwszego okresu twórczości pisarza, w którym zawierają się komedie charakterów i komedie intrygi. I to do tej drugiej kategorii zalicza się napisane w latach 1834–1835 dzieło. Jest więc „Dożywocie” zbudowane w układzie szybko zmieniających się i zaskakujących widza wydarzeń, których sprawcami są bogato rozbudowane postacie. Jest też jednocześnie utworem zaangażowanym, podejmującym ważne problemy społeczno-gospodarcze współczesnej Fredrze Galicji. Główny bohater intryg lichwiarz Łatka, wchodząc w posiadanie tzw. dożywocia (czyli dożywotnich dochodów pewnego młodzieńca), z jednej strony stara się jak najdłużej utrzymać w dobrym zdrowiu młodego utracjusza, z drugiej próbuje sprzedać tytułowe „dożywocie” innemu lichwiarzowi. Sprawa komplikuje się wraz z pojawieniem się zrujnowanego szlachcica Orgona, który chce swoją córkę wydać za Łatkę w celu podreperowania majątku. Ta jednak zakochana jest w Leonie… Splot intryg i pozornie nieszczęśliwych wydarzeń, jak próba samobójcza hulaki Leona, obnażają machinacje Łatki, sprawiając, że na końcu zwycięża miłość, a lichwiarz „dostaje po nosie”. Postać Łatki jest odzwierciedleniem typów z włoskiej komedii dell’arte, a dokładniej jednej z czterech głównych jej masek, tj. maski Pantalona. Ma bowiem w sobie postać Fredry sprzeczność między potraktowanymi serio i ostro piętnowanymi przez pisarza wadami, a budzącymi śmiech, a nawet sympa[ę dla tego bohatera słabostkami. „Dożywocie” jest jednak nowatorskie względem komedii dell’arte, co sprawia, że staje się aktualne również dziś – tradycyjnie komiczna wada, jaką jest tchórzostwo Łatki, wiersz Fredry przekształcił w cechę o charakterze psychologicznym, trudnym do jednoznacznej oceny etycznej. I właśnie ta trudność oceny w dzisiejszym świecie, gdzie wszystko z taką łatwością poddawane jest krytyce i podawane w wątpliwość, sprawia, że bohaterowie XIX-wiecznego „Dożywocia” stają się prawdziwie żywi i boleśnie współcześni na deskach Teatru Klasyki Polskiej.

scenografia i kostiumy – Aleksandra Reda muzyka – Marcin Pospieszalski obsada: Jarosław Gajewski – ŁATKA, Cezary Łukaszewicz – LEON BIRBANCKI, Łukasz Lewandowski/Mateusz Grydlik- MICHAŁ LAGENA, Ksawery Szlenkier – RAFAŁ LAGENA, Leszek Zduń – FILIP, Dariusz Kowalski – TWARDOSZ, Paweł Lipnicki – ORGON, Jakub Kornacki/Radosław Osypiuk – DR HUGO, Karolina Piwosz – RÓZIA, Henryk Gołębiewski – SŁUŻĄCY / WEKSLARZ muzycy (kontrabas, klarnet, skrzypce)

Aleksander Fredro „Zemsta” reżyseria Michał Chorosiński
„Zemsta” – obok „Ślubów panieńskich” – najsłynniejsza komedia Aleksandra Fredry od niemal 200 lat żyje w świadomości wielu pokoleń Polaków. Krytycy pisali, że jest jakby „polonezem granym dźwiękiem słów” i wszyscy zgadzali się co do jednego – to najbardziej polska komedia Fredry. Sąsiedzki spór Cześnika i Rejenta staje się podstawą do przedstawienia ludzkich przywar, wyśmiania małostkowości, ale i okazją do przypomnienia, dlaczego na końcu to właśnie zgoda zbuduje na nowo to, co nienawiść zniszczyła. Jak to w komedii bywa, tak i w „Zemście” nie mogło zabraknąć miłosnej intrygi wymierzonej w młodych zakochanych i knuć tzw. średniego pokolenia, czyli prześmiesznego Papkina i apetycznej Podstoliny. Osobnym motywem jest zamek, gdzie dzieje się akcja komedii. Będąc współbohaterem dzieła, wpisuje się w motyw preromantycznej powieści gotyckiej, gdzie właśnie spór o zamek staje się sprężyną nadającą ruch postaciom. Geneza tego motywu sięga roku 1764, kiedy angielski pisarz Horacy Walpole wydaje „Zamek w Otranto” znany zapewne Fredrze. W analizach „Zemsty” zalicza się też Fredrę do kontynuatorów polskiego oświecenia, nie można jednak jednoznacznie (jak to często bywało) uznać go za naśladowcę Moliera. Fredro ma swój niepowtarzany, polski styl, który tak nas dotyka i tak nas śmieszy. Styl ten jest najwyższą próbą komedii. I właśnie z tak zacnego tworzywa poetyckiego utkał Fredro sztukę, o której nie można zapomnieć. Warto dzięki wyjątkowej inscenizacji Teatru Klasyki Polskiej przenieść się do zamku Kamieniec, by samemu przekonać się, dlaczego tak chętnie budujemy mury między nami i co się stanie, gdy w świecie, w którym zgoda jest podobno niemożliwa, na chwilę zapanuje pokój.

scenografia i kostiumy – Barbara Wesołowska-Kowalska muzyka – Marcin Pospieszalski Obsada: Łukasz Lewandowski – PAPKIN, Jarosław Gajewski – CZEŚNIK RAPTUSIEWICZ, Dariusz Kowalski – REJENT MILCZEK, Joanna Kwiatkowska-Zduń/Maja Hirsch – PODSTOLINA, Leszek Zduń – DYNDALSKI, Karolina Piwosz/Monika Pawlicka – KLARA, Cezary Łukaszewicz/Tomasz Osica/Mateusz Czwartosz – WACŁAW, Henryk Gołębiewski – MULARZ, Paweł Lipnicki – ŚMIGALSKI Muzycy (klarnet, fagot, obój, flet)

Aleksander Fredro „Śluby panieńskie” reżyseria Lidia Sadowa
Śluby panieńskie, czyli Magnetyzm serca to ponadczasowa komedia Aleksandra Fredry, napisana prawie dwieście lat temu, w 1832 roku. Jej treścią jest miłość – główny temat teatru, źródło wszystkich dramatów, fundament każdej akcji, rdzeń postaci i najważniejszy wymiar metafizyczny. Mimo złożonych ślubów, bohaterki nie są w stanie oprzeć się miłości, którą odkrywają jako najpotężniejszy, życiodajny żywioł. Klara i Aniela, buńczuczny Gustaw i sentymentalny Albin, wplątani w zabawne intrygi, po wielu zaskakujących zwrotach akcji ostatecznie dokonują szczęśliwych wyborów. Upragniona przez wszystkich miłość okazuje się nie tylko wielka, szczera i wzruszająca, lecz także, co najważniejsze, szczęśliwa i odwzajemniona. Fredro opowiada swoją, ciekawie umotywowaną psychologicznie historię, wykorzystując elementy „strajku miłosnego”, figury obecnej już w starożytności w Lizystracie Arystofanesa, a także w polskiej XVII-wiecznej literaturze sowizdrzalskiej – w Sejmie panieńskim. Komedia, która dotyka serc, porusza, unosi.

scenografia i kostiumy – Anna Czyż muzyka – Marcin Pospieszalski Obsada: Ksawery Szlenkier – GUSTAW, Mateusz Grydlik/Przemysław Wyszyński – ALBIN, Angelika Kurowska – KLARA, Marta Dylewska – ANIELA, Joanna Kwiatkowska -Zduń/ Joanna Węgrzynowska – PANI DOBRÓJSKA, Leszek Zduń – RADOST, Maciej Wyczański/ Arkadiusz Janiczek – JAN

Wstęp wolny. Liczba miejsc ograniczona. Prosimy o wcześniejszą rezerwację na adres rezerwacje@palacradziejowice.pl lub tel. 46 857 71 75.