W okresie renesansu park w Radziejowicach zagospodarowany był w stylu włoskim, klasycznym dla tego okresu. Charakteryzował się on geometryzacją przestrzeni w formie osiowych układów kwaterowych, symetrią, strzyżonymi formami roślin i dążeniem do podporządkowania sobie natury. W XIX wieku, podczas wielkiej modernizacji majątku przez Józefa i Emilię Krasińskich park został gruntownie przekształcony przez przyjaciela rodziny, pułkownika Aleksandra d’Alfonce de Saint Omer. Pułkownik był Francuzem, który osiadł w Polsce. Znany był jako wybitny kartograf, rysownik i budowniczy, a także miłośnik ogrodnictwa. Powstanie ogrodu oraz datę uwiecznia inskrypcja na kolumnie z piaskowca, którą znaleźć można na środku polany przed południową stroną Pałacu: CE JARDIN A ETE TRACE & PLANTE par le C[olon]el Alex Alfonce pour sona mi Jo[sef] C[om]te Krasiński 1817 („Ten ogród rozplanował i obsadził pułkownik Alexander d’Alfonce dla swego przyjaciela Józefa hrabiego Krasińskiego 1817”). Powstał wtedy park krajobrazowy zwany angielskim: o luźnej strukturze, nieregularny, swobodny i asymetryczny. Celem było wyeksponowanie naturalnych elementów: kęp drzew i polan. Zamiast geometrycznych form roślinnych zaplanowano trawniki i łąki. Zachowano jednak powstałe wcześniej elementy wodne, jak staw i kanałki przecinające park, XVII-wieczną główną aleję oraz drogę lipową oddzielającą rezydencję od zabudowań folwarcznych, która istnieje do dziś. Zamysłem ówczesnych było stworzenie jak najbardziej naturalnego krajobrazu, wyglądającego na ukształtowany w sposób samoistny, bez interwencji człowieka. Dziś Pałac w Radziejowicach dokłada wszelkich starań, by kompleks parkowy nadal prezentował się tak okazale, jak życzyłby sobie jego twórca.
